mezarlıkta yürümek

15 dakika sonra gerçekleştireceğim eylem. 20 yaşındayım hala korkuyorum ruh çıkacak diye amk.

yusuf yusuf yusuf durumu

ürpertici sessizlik. . her gün yapmak zorunda olduğum. . alışınca güçleniyorsunuz zira orası herkesin en sevdiklerinin mekânı zarar gelmez..

geçen seneye kadar bende korkardım ama insanin sevdiği orda yatınca zaten başka bişey düşünemiyor

elbette günahtır. gidin whatsapp'ta halledin işinizi kardeşim, meşgul etmeyin milleti.

ev karacaahmet’in yanında olunca ister istemez her gün yürüyorsunuz. gerek kestirmeler için gerek yolunuzun üstünde olduğu için.

ben pek sevmiyorum. eğer ordan çıkacaksam girmek hoş değil.

farklı bir sessizliğin içinde kendini bulmaktır. ben yürürken en çok mezarları incelerim. mezarların üzerindeki çiçeklere bakarım; bazılarının toprağı kurumuş olur, taşları da kirlenmiş... üzülürüm oradaki yalnızlığa. ben öldükten sonra unutulmak istemem herhalde, üzerimde çiçekler olsun, ziyaretime gelinsin isterim.

Bir kere siyah beyaz fotoğrafı olan çok yıllar önce ölen bir bebeğin mezarına denk gelmiştim. Küçücüktü. Moralim bozuldu, ağlayarak uzaklaştım. Sonra da her mezarlığa gittiğimde bebek mezarı görmemeyi umarak gittim. Yürümek içimden gelmiyor o yüzden..

hiçbir şey hissetmiyor olmam normal mi? ben gider okurum çıkarım. benim bir şey anlatmaya,hissetmeye halim yok galiba.. bilmiyorum.

Merakla takip ettiğin dizinin sonunu izliyorsun gibi; her defasında izleyip izleyip unutuyorum. Mezarlıkta yürümek değil ama tek mezar başında uzun uzun oturmak çok iyi geliyor. Mekanları cennet olsun.

ürküten eylem. ben i mezarlıklar hep ürkütür huzur bulana şaşkınlıkla bakıyorum genelde. bir miktarda hayat sorgulatır.

Bolu'ya gidene kadar hiç mezarlık görmemiştim ve hep görsem korkarım diye düşünmüştüm. Hiç de öyle olmadı, aksine mezarlıkları yeşillik ve ağaçlarla kaplı olduğu için çok hoş göründü gözüme. Bir keresinde evrak işi için bir yere gittim, yürüdüğüm yolda belli araliklarla mezarlıklar vardı. Gidene kadar ikide bir durup fatiha okumuduğum için gecikmiştim`:)) Korkulacak bir olayı olmayan yerlerdir yani.

bilenler bilir mersin toroslar’daki mezarlıkta hristiyanlar ve müslümanların mezarını ayıran upuzun bir yol vardır sadece. yolu kısalttığından birçok defa mezarlık yolunu kullanırdım. şunu farketmek beni derin düşüncelere gark etti. insanlar yaşarken bir bilince sahip, yeryüzünde yaşayan fikirleri var fakat öldüğünde artık bu dünyada var olan bilincin kaybolmuş. tüm hırsların, farklılıkların hepsi bilincinle birlikte toprağın altına gömülmüş. bir zamanlar bu dünyada yaşamışsın, anılar biriktirmişsin, aşık olmuşsun, yeri gelmiş ağlamışsın... ama şimdi yoksun. yaşarken düşman gibi gördüğün hristiyan adam tam karşında yatıyor, hiçbir şey yapamazsın. öldün çünkü. yuh. bu dünyada, toprağa bıraktığın bir miktar element ve belki de bir bardak dolusu petrolden ibaretsin artık.